Eleanor & Park – Rainbow Rowell

“Bono met his wife in high school,” Park says.

“So did Jerry Lee Lewis,” Eleanor answers.

“I’m not kidding,” he says.

“You should be,” she says, “we’re 16.”

“What about Romeo and Juliet?”

“Shallow, confused, then dead.”

“I love you,” Park says.

“Wherefore art thou,” Eleanor answers.

“I’m not kidding,” he says.

“You should be.”

Dit boek gaat over Park Sheridan en Eleanor Douglas. Twee zestienjarigen die in Omaha, een dorp in Nebraska, wonen. Het is 1986 als ze voor de eerste keer in hun leven verliefd worden, op elkaar, tot over hun oren. Ik gun het iedereen om dit verhaal te lezen. Want willen we niet allemaal – in Parks woorden: ’graag herinnerd worden aan hoe het is om jong te zijn, en verliefd!’

Toen ik mijn eigen grote liefde, van wie ik dit boek kreeg, vertelde dat het ervoor zorgde dat ik met kriebels in mijn buik terugdacht aan de onschuldige, maar o zo spannende sensatie van het handje in handje zitten in de bioscoop (ik was vijftien, we keken naar Speed), verwees hij me lachend naar dit deel van de recensie van John Green (auteur van A fault in our stars): ‘Eleanor & Park reminded me not just what it’s like to be young and in love with a girl , but also what it’s like to be young and in love with a book’

Eleanor is een – volgens haarzelf te dik – meisje met een grote bos felrode krullen. Ze heeft het niet makkelijk. Ze wordt door ‘de busduivels’ op weg naar school Big Red genoemd. De pesterijen zijn vervelend, maar dreigender is haar thuissituatie. Richie, de vriend van haar moeder die te veel drinkt en losse handjes heeft, maakt het leven in het veel te kleine huis voor Eleanor, haar drie broertjes en zusje claustrofobisch en onmogelijk. Ze zijn arm, er is zelfs geen geld voor een tandenborstel, of batterijen voor een walkman, en als er al geld was dan zou Eleanor het van Richie niet krijgen of aan haar moeder geven voor de kleintjes.

Park is een half Koreaanse jongen. Zwart haar, groene ogen, een huid met ‘de kleur van zonlicht dat door honing viel’, fan van stripboeken en rockmuziek. Hij wordt niet gepest, eerder gedoogd door het populaire groepje op school. Hoewel hij bang is dat zijn vader enkel ‘op een volkomen verplichte manier’ van hem houdt, wordt hij toch vooral door liefde omgeven. Parks ouders hebben elkaar leren kennen toen de vader van Park in Korea diende en zijn nog steeds smoor op elkaar.

Tijdens de ritjes heen en terug in de schoolbus laait het vlammetje langzaam op. Park laat Eleanor stiekem meelezen met zijn stripboeken, hij leent hij haar één boek, en daarna een hele stapel. Hij stelt een bandje met nummers voor haar samen en leent haar zijn walkman. Zo groeit de verliefdheid, tot ze in elke cel van hun lichamen voelbaar is. Ze bezegelen hun liefde in muziek, stripboeken en gefluisterde telefoongesprekken.

De personages uit Rowells boeken verschijnen naar eigen zeggen vaak ongeveer af in haar hoofd. Ze wordt daarbij geïnspireerd door mensen uit haar verleden en stopt in alle personages op zijn minst iets van zichzelf: ‘So Park gets my taste in comic books, and Eleanor gets my boredom with Batman.’ Het beschrijven van het leven van Eleanor en Park bracht Rowell terug naar haar jeugd. Er was geen sprake van drugs- of alcoholmisbruik, zoals in het leven van Eleanor. Wel van een vader die ze bijna nooit zag en een nare stiefvader. Net als Eleanor en Park woonde Rowell een deel van haar middelbare schooltijd in het ‘witte’ Omaha. Haar gezin was ontzettend arm. Het was niet zo dat ze constant ongelukkig was, maar: ‘when you are that poor, it’s present in your every moment and interaction.’ Vlak bij haar huis woonde een soort Park: een half Vietnamese jongen die, ondanks het racisme in die tijd, beter mee kwam in de groep dan zijzelf. Ook Rowells vader heeft een plek gekregen. Hij diende, net als de vader van Park, als militair in Korea en ontmoette daar ook een meisje; zijn grote liefde volgens de moeder van Rowell. Hij nam haar níét mee naar Amerika. Rowell: ‘I remember being so angry with him. First for leaving the person he was meant to be with; then for leaving my mom, the person he wasn’t meant to be with.’ En dus is Parks vader in het boek wel nog samen met zijn grote liefde. ‘Hoe groot is de kans dat je ooit zo iemand tegenkomt,’ vraagt Park zich af. ‘Iemand van wie je voor altijd kunt houden, die voor altijd van jou houdt?’

Ook de liefde voor strips is uit het leven gegrepen, het waren Rowells vrienden in moeilijke tijden (ze is op dit moment zelfs bezig haar eigen graphic novel te schrijven). Net als Eleanor ontdekte ze de stripboeken doordat een jongen uit de buurt ze las in de schoolbus. De muziek en stripboeken benut Rowell om Eleanor meer te geven dan alleen een moeilijk leven thuis en Park iets wat hij met Eleanor kan delen (de playlists met muziek uit het boek kun je op de site van Rowell terugluisteren).

Eleanor & Park is een boek over de liefde, bomvol wijsheden, dat makkelijk leest en door volwassenen en tieners wordt geroemd. Dat komt ook doordat het propvol zit met referenties naar de jaren tachtig. Rowell: ‘Adults and teenagers just get a different read. For teenagers, it reminds them of what they’re feeling now or what they would like to feel, but for an adult it stirs up all these old memories. One read isn’t more valid than the other, you know?’

Rowell schreef eerder onder andere het succesvolle Fangirl en ik weet zeker dat we nog veel moois van haar te lezen krijgen de komende jaren. In haar beginjaren vroeg ze aan een redacteur die moeite had haar vrij te laten: ‘Can’t I be Pixar?’ Pixar does something different every time, and their brand is ‘We’re just really good.’ En dát is wat ze is geworden; ze laat zich niet in een bepaald genre vangen. ‘Every book I write can’t be someone’s favorite book.’ Maar… de Eleanor & Park-fans kunnen hun hart ophalen: DreamWorks heeft de rechten van het boek gekocht en Rowell schrijft op dit moment aan het filmscript.