Herinneringen aan Miep Diekmann

FullSizeRender

 

Miep Diekmann is een van de meest bijzondere personen die ik in mijn leven heb ontmoet.

In 2015 zeiden Hans en Monique Hagen tegen me: je zou Miep Diekmann eigenlijk eens moeten interviewen. Dat bleek een gouden raad. Er volgde een ontmoeting om nooit te vergeten en het begin van veel telefoontjes en reisjes naar Scheveningen.

Toen ik nog geen vijf minuten binnen was, zei Miep: ‘Geen u zeggen hoor, dat is voor mevrojen en meneren.’ Haar humor, scherpe geest, verhalen en gastvrijheid maakten grote indruk op me, net als haar directheid trouwens. Toen ik na dik drie uur praten bij Mieps favoriete Indonees om de hoek wat eten had afgehaald en babbelend over mijn lievelingsgerechten tegenover haar aan tafel zat, zei ze: ‘Nou, even niet over eten praten terwijl ik eet. Dat vind ik zo’n onhebbelijke Nederlandse gewoonte.’

Het zicht van Miep was te slecht om het interview zelf te lezen, dus stelde ik twee weken later voor dat ik naar haar toe zou komen om het verhaal voor te leggen. Ze luisterde aandachtig en gaf schrijfles waar nodig. Aan het einde van de dag vertelde ze me onder het genot van een martini met olijfje en nootjes op haar balkon meer over de schilderijen in haar appartement. Tijdens het interview was al aan bod gekomen hoeveel ze voor haar betekenden, maar nu ging ze er nog veel dieper op in.

‘s Nachts in bed kon ik alleen maar denken: wat zou het verschrikkelijk zijn als die verhalen verloren gaan. En dus belde ik haar de dag erna en zei: ‘Miep, is het een idee dat ik audio-opnamen maak van jouw verhalen over je kunst?’ Ze vroeg of dat een smoesje was om nog meer van die martini’s te krijgen.

Weer twee weken later bereidden we het voor. We bekeken alle schilderijen en selecteerden de werken waar zij haar verhaal over wilde vertellen.

De laatste keer dat ik bij Miep was, nam ik mijn moeder mee. Zij zou foto’s maken van de schilderijen, ik de opnamen. Onderweg naar Scheveningen vertelde mijn moeder nog eens hoe baanbrekend het werk van Miep in de jaren rondom mijn geboorte voor haar generatie was en hoe vaak ze mij Stappe stappe step en Wiele wiele stap wel niet had voorgelezen.

Miep streek neer op haar vaste plekje aan haar bureau, stak een sigaret op en brandde los. Het was alsof de negentigjarige plaatsmaakte voor een jonge verhalenvertelster, het was werkelijk imponerend. Negen opnamen en meer dan anderhalf uur later waren we klaar. Het kan niet anders. Het moet haar hebben vermoeid, maar daar liet ze niets van zien. We dronken een borrel en praatten lang na. Bij het afscheid kreeg ik een omhelzing: ‘Zo kind, wat fijn dat ik je weer heb gezien.’

Gistermiddag werd ik gebeld: ‘Miep is overleden. Ze heeft niet geleden. Het is gegaan zoals zij het wilde.’

In het appartement van Miep hangt een prachtig werk van Meike Sund. Twee mensen in een bootje. In een van de opnamen vertelt Miep me hoe dat schilderij voor haar de overgang van het leven naar de dood verbeeldt. Ik hoop dat ik op enig moment een passende bestemming vind voor alle opnamen die we die dag maakten, maar een stuk uit haar verhaal over het schilderij van Meike Sund is zo mooi dat ik het vandaag met jullie wil delen.

Dag krachtige, grappige, slimme, stoere, lieve Miep.

 

Hier kun je het hele interview met Miep Diekmann lezen.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *