Dodo

Vanmorgen, om een uur of tien, heb ik besloten om nooit meer te praten. Dorian heeft een geheim. Op de basisschool kende iedereen het wel, op de middelbare niet. Maar bij het voorstelrondje op de eerste lesdag gaat het al mis. Als de juf vraagt hoe hij heet, gebeurt precies het allerergste dat hij kan verzinnen. Hij blijft hangen bij de i, zegt ‘Dodo’ en verder lukt het hem niet om iets te zeggen. Dit adembenemend mooi vertelde verhaal laat je helemaal verdwijnen in het hoofd en de fantasiewereld van een jongen die stottert (zonder dat dat woord in het boek voorkomt). Het is een voorrecht om je door Mohana van den Kroonenberg – die zelf stottert en als kind een tijd stopte met praten – mee te laten voeren in de stroom van zijn gedachten en observaties. Die gaan over zijn beste vriend die in zijn ogen zoveel makkelijker aan het leven op de middelbare went, over een eerste grote liefde en over een veilige plek van verbeelding die dient als wonderschone metafoor voor alles wat Dorian in het echte leven aangaat. Dodo is een hartvullend boek. De vele verwijzingen naar jeugdliteratuur voelen als verstopte cadeautjes.