Duet met valse noten

‘de wereld beweegt sneller, maar de mode en de muziek en de wereld in beweging veranderen in wezen weinig aan de kern – de onzekerheden, de dromen, de ideeën van jongeren. Blijkbaar heb ik in mijn eerste boek onbewust een gevoelige snaar geraakt.’
Ik was vier toen Duet met valse noten verscheen en dertien toen ik het voor het eerst las. Ik slurpte het verhaal op. Het gevoel, het drama, de verwachting… Het verhaal had alles wat zocht. Om en om komen Lander en Liselot aan het woord. Je leest hoe ze hopeloos verliefd op elkaar worden. Zo dat het niet te verstoppen is, dat de elektriciteit vonkt, dat de glimlach niet van hun gezichten te slaan is. Hoe de pure verliefdheid over gaat in iets diepers en hoe dat niet mag duren. In een kinderachtige woordenwisseling klinken valse noten. Onbegrip en koppigheid volgen. Opeens is alles anders. En dan neemt het leven van Liselot een dramatische wending.
‘Iemand die schrijft zoals hij voelt’, zei Els Beerten in haar toespraak bij verschijnen van het boek in 1983. Een observatie die tijdloos is gebleken. Het is wonderschoon hoe de fijne, gevoelige pen van Moeyaert in zijn eerste boek al zichtbaar is in de vele prachtige zinnen en beschouwingen. Zoals wanneer hij schrijft dat de geliefden besmet zijn met lentekriebels terwijl het pas november is. Of wanneer hij hun verhouding na de ruzie  beschrijft als ‘wederzijds lucht’.
De kwetsbaarheid, woede, teleurstelling, onzekerheid, intense verliefdheid, het koppig gedrag… Het is allemaal van een heerlijke herkenbaarheid. Duet met valse noten is een jeugdroman van alle tijden.