Ik denk dat ik ontvoerd ben

Pim Lammers dicht de kinderwereld bijeen in zijn eerste dichtbundel Ik denk dat ik ontvoerd ben. Over wakker blijven als de oppas er is, of geen zin in de familiedag, over tante Ben, of de nieuwe vriendin van papa. Over boosheid boven zwijgen, over harde woorden als: ‘je hoort hier niet’, over de vraag wat je eigenlijk moet met sorry en over over oefenen voor verdriet…
Zijn observaties zijn beeldend, scherp, geestig, herkenbaar en raken me geregeld zacht in mijn hart. Zoals bij het gedicht Opa: Maar ze hoeven niets meer te zeggen. / Ik weet het, ik heb het al door. / Ze hoeven me niets meer uit te leggen. De stilte was ze voor.
De wonderschone illustraties in zachte, diepe kleuren van Sarah van Dongen sluiten naadloos aan op de intieme sfeer van de bundel.