Op een koude winternacht

Op een koude winternacht herbergt alles wat je in een prentenboek zoekt. Het begint zo:
‘Op een koude winternacht,
toen jij onder je deken van dons
lag te slapen,
maakte ik een tekening voor je.’
In dit verhaal wil je wonen. Het speelt zich af tussen het moment op die eerste bladzijde, waarop je een kind in de diepste dromen ziet liggen en de laatste bladzijde waar dat kind door het raam naar buiten mag kijken naar wat er voor hem is gemaakt. Elke bladzijde openbaart een wondere gebeurtenis die door de verteller in woorden en door de illustratrice in beeld in al hun magie zijn vastgelegd. Het dons van de deken wordt een deken van sneeuw. Sneeuwvlokjes wemelen, zweven, tuimelen naar beneden. Takjes vol plukjes wol buigen door als ze wolken van schuimgebak zijn geworden. De fragmenten van de nacht dalen als wondertjes op je neer. De tekeningen zijn bloedmooi. De tekst is mystiek, ritmisch, lyrisch. Elk woord staat juist en is voelbaar met de grootste eerbied voor het verhaal gekozen. Hulde aan Bart Moeyaert voor de betoverende vertaling.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀