KEK IZ TAK?
Tegen de achtergrond van de vier jaargetijden speelt zich een prachtig schouwspel af. Het begint in de lente. Twee insecten kijken vol bewondering naar een plantje dat uit de grond ontspruit. ‘Kek iz tak?’ vragen ze zich af.
Het is een bloem. Samen met hun vrienden bouwen de insecten er een kasteel in. Als er een dreigende spin verschijnt, wordt het even spannend – ‘FRRLAATUT KSTEEL! – maar gelukkig worden ze gered door een vogel die veel van spinnen houdt. In de zomer is het kasteel op haar mooist: ‘Un skitternd repelksteel!’. Dan wordt het herfst, het kasteel zakt met de bloem ineen, het is tijd om te gaan: ‘Doe doei, ksteel. Gelukkig breekt na de winter, die alles met sneeuw bedekt, altijd de lente weer aan…
Wat zijn dit voor woorden? hoor ik je denken. Moet ik dit gaan voorlezen? En of! Júíst deze speelse zelf verzonnen taal (briljant vertaald door Imme Dros) leest heerlijk voor. Kinderen vinden het ontzettend grappig én herkenbaar.
Welk kind bedenkt geen grappige woordjes of verbastert taal onbedoeld. Ik wíl het niet eens verbeteren als Joep het over de verderkijkerheeft. En als ze vol overtuiging op hun zelfbedachte melodie: ‘Kakkatjientjai is de schrik van het bos’ zingen, vind ik ze op hun liefst al heb ik werkelijk geen begin van een idee wat ze bedoelen.
Op de tekeningen is zoveel te ontdekken. Een rups ontpopt zich tot een vlinder, een takje blijkt een wandelende tak, er wordt gespeeld met perspectief, dieren komen opeens tevoorschijn, verstoppen zich, zijn bang, of juist heel erg blij, ze kleden zich warm aan, ze dansen en ze spelen muziek. De illustraties zijn dan weer verrassend, dan weer verstild, uitbundig of ontroerend mooi. Ze hebben het allemaal.
Om oneindig veel mee te doen en oneindig vaak (voor) te lezen.
