Kim van Kooten en Noëlle Smit over Prinsesje Pomtidom


Pomtidom en het mottige paard | boekwijzerKim, hoe kwam je op het idee van Pom, jouw hartveroverende, eigenzinnige prinsesje?
Toen mijn eigen kinderen kleiner waren moest ik altijd het hardst lachen als ze verontwaardigd waren. Ik weet niet goed waarom, maar het zal zeker te maken hebben met de zinnen die ze gebruikten. Ze konden allebei op een grappige manier heel dramatisch reageren. Dan vroeg ik bijvoorbeeld aan Roman (toen vijf) of hij de luier van zijn zusje Kee (toen twee) misschien eens wilde verschonen en dan kon hij iets roepen als: ‘DAAR BEN IK NIET VOOR OP DEZE WERELD GEZET’. Of toen er eens een jongetje in groep 1 een van zijn autootjes kapot had gemaakt, hoorde ik hem wraaklustig mompelen: ‘Voor die jongen gaan we een probleempje bedenken’.
Kee stelde op haar vierde al behoorlijk existentiële vragen over God en waarom ze op de wereld was. Gelukkig niet op een zorgelijke manier, maar ze was er wel mee bezig. Op een gegeven moment was ze alleen op haar kamer en hoorde ik haar zo heel dramatisch roepen: ‘Waarom heeft God mij uitgekozen om Kee te zijn?’ Dat vond ik op zich al een heerlijke zin. Vooral omdat ik aan haar stem hoorde dat ze het zelf ook fijn vond om zo emotioneel mogelijk te klinken bij het stellen van die vraag ‘Wáárom? Wáárom?’. Na een korte stilte gaf ze, half huilend, zelf het antwoord: ‘Omdat ik zo mooi ben!’. Daarna kwam ze haar kamer af en vroeg om een pantosti.
Dat vind ik zo geweldig aan kinderen van die leeftijd. Ze kunnen totaal opgaan in hun zelf-geënsceneerde drama, maar dan moeten ze ineens poepen, of ze hebben honger en dan is het ook klaar.
Ik denk dat Pom daarvandaan komt. Dat ik een meisje wilde bedenken dat grappig is omdat ze zich zo dramatisch gedraagt. Een meisje dat niks te klagen heeft, maar het toch doet. Want het is nou eenmaal een kind.

Pomtidom en het mottige paard | boekwijzerEn Noëlle, wist jij meteen hoe Pomtidom eruit moest zien?
Nou, het eerste boek over Pomtidom (ER: Pomtidom viert Sinterklaas) bestaat al ruim tien jaar. Daar ligt de basis. Daarvan afwijken zou gek zijn voor een tweede deel, maar dat was wel even een uitdaging. Mijn stijl en werkwijze zijn in die tien jaar veranderd, maar Pomtidom is hetzelfde gebleven. Ze is een beetje een moderne Pippi Langkous. Pippi zei: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik kan het.’ Pom zou kunnen zeggen; ‘Ik
mag het niet, maar ik DOE het toch!’.
Dat zet wel meteen de toon. En ik hou wel van mensen met dat soort karakters, dat uitvergrote en onaangepaste. Zo ongegeneerd heel erg boos worden, dat het weer grappig wordt. Het kleine heel groot maken. Ik hou niet van slapstick, maar die ‘tongue in cheek’ is helemaal mijn stijl. Tegelijkertijd moest Pom natuurlijk wel een echt prinsesje blijven. Dus een mooie jurk, maar niet te roze. Ik vind de jurken van Viktor en Rolf erg eigengereid en tegendraads. Ze hebben iets grafisch. Jurken met karakter en met pluche, tule, vouwen, plooien en harde kleuren. Daar moest het naartoe. Het haar worteltjes-oranje, maar dan wel sjiek opgestoken,
 met een twist. En een eigenwijs neusje.

De koning zei: ‘ Verschrikkelijk,
wat ben je toch brutaal.’
‘Dat boeit me niks,’ zei Pomtidom,
‘want jij bent oud en kaal.
Dit stukje vind ik zo ontzettend grappig! Had je die toon snel gevonden? 
De toon is sinds het eerste boek (ER: Pomtidom viert Sinterklaas) eigenlijk wel helder voor me. Ik weet precies wie Pom is en hoe ze praat. Ik hou zo van haar. Ze kan best ver gaan in haar brutaliteit, maar omdat ze zo grappig is vergeef je haar alles. Ik heb dit boek eigenlijk voor mijn dochter Kee geschreven. Ze is inmiddels elf maar ze houdt nog steeds van Pomtidom. En ik vind niets bevredigender dan haar aan het lachen te krijgen. Niet dat het makkelijk was trouwens. Het ziet er misschien niet moeilijk uit, zo’n rijmverhaal, maar het is hartstikke lastig om alles zo ritmisch kloppend te krijgen. Ik kan uren bezig zijn met twee zinnen. En als ik het juiste rijmwoord niet heb gevonden, lig ik daar letterlijk van wakker.

Pomtidom en het mottige paard | boekwijzerIs die overgave herkenbaar voor jou, Noëlle?
Ik ga door tot ik het goed vind. Als dat betekent dat ik vol overgave met tekenen bezig ben, dan: ja!
Ik werk op groot formaat, gouache op papier van 70×50 centimeter. Het formaat van de tekening is altijd net iets groter dan het uiteindelijke boek dat wordt uitgegeven. Zo wordt de detaillering fijner en scherper. Maar als er iets mis gaat of als ik ontevreden ben over het eindresultaat, moet ik wel de hele prent overdoen. Als het neusje van Pomtidom me niet bevalt en ik het niet gecorrigeerd krijg in het werk, begin ik opnieuw.
Vroeger deed ik dat altijd, een tekening twee keer maken. Zo kon ik een vlottere/lossere versie van de eerste tekening krijgen, omdat je het idee en de uitwerking dan al zogenaamd in je vingers hebt. Dat was een tijdrovende bezigheid en natuurlijk niet te doen wanneer een deadline in je nek hijgt. Ik pak het nu in de schetsfase al zo aan dat ik het in het uiteindelijke resultaat lekker op papier krijg, maar een tekening opnieuw moeten maken gebeurt me nog steeds…

Kun je je eigen ideeën en grapjes kwijt in de tekeningen?
Ik denk dat het werk, de tekeningen, vaak een reflectie zijn van jezelf en je omgeving. Dus wanneer ik een inrichting van een ruimte of kledingrek vol jurken teken, hangt of staat er altijd wel iets tussen uit mijn eigen kast, huis of tuin. Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor de ideeën en concepten die ontstaan voor de prent zelf. Je neemt altijd je eigen ervaringen, humor en herinneringen mee in je werk.

Pomtidom en het mottige paard | boekwijzerHet verhaal en de tekeningen lijken gemaakt voor elkaar. Voelen jullie dat ook zo?
Kim: Ik ben echt dol op de stijl van Noëlle. Vrolijk en eigenwijs, precies wat ik voor ogen had. Noëlle heeft Pom letterlijk een gezicht gegeven, met fantastische uitdrukkingen, van nuffig tot woedend tot superlief. Zo expressief als ik Pom met woorden laat zijn, zo fantasievol is Noëlle met beeld. En er zit altijd humor in haar tekeningen, dat vind ik natuurlijk heerlijk. Of de manier waarop ze het mottige paard, dat in de tekst eigenlijk niet heel vaak voorkomt, toch een grote rol geeft, door het bijvoorbeeld onderin Pom’s stapelbed te laten logeren. Dat soort vondsten ontroeren me echt.
Noëlle: Het leukste aan dit boek was misschien wel de eerste doorloop van de tekst. Het moment dat ik zelf nog even niets hoef te doen en alleen maar de tekst kan absorberen, vind ik heerlijk. Dan is alles nog mogelijk. En bij de tekst van Kim was dat weer net zo hilarisch als bij deel één van Pomtidom. Ik denk dat ons gevoel voor humor gewoon erg overeenkomt en daardoor klopt de samenwerking zo goed. Moeilijk was het eigenlijk nergens.

En dan nu de belangrijkste vraag: Schuilt er in jullie ook een Pom?
Noëlle: Mijn ‘Pommigheid’ zit denk ik wat meer verborgen in mijn karakter. Maar eigenwijs ben ik zeker. En die drift om iets te bereiken herken ik ook. Iets simpels als tegenwind op de fiets kan mij enorm boos maken, ik weet niet goed waarom. En de figuurlijke tegenwind heeft datzelfde effect op me.
Kim: Ik denk dat ik zeker een grote dosis Pom in me heb. Mijn vrienden en naasten weten dat ook wel. Ergens een grap van maken, is voor mij een manier om met tegenslag om te gaan. Ik denk dat wie ik ben sowieso naar buiten komt in mijn manier van schrijven. Ik bedoel, dat zit dan blijkbaar toch in mij, anders schreef ik anders. Snap je?


Pomtidom en het mottige paard | boekwijzerWinnaars

Lieve bievandekerkhof, johnvannuujstadt en Barbera Huizenga,

Jullie zijn de gelukkige winnaars van Pomtidom en de prins op het mottige paard.

Sturen jullie je adres naar Eline@boekwijzer.com? Dan komt het boek zo snel mogelijk jullie kant op.


Je kunt het boek hier bestellen.


BEN JIJ AL LID VAN BOEKWIJZER?

Hier ontdek je wat het Boekwijzer Lidmaatschap inhoudt en kun je je meteen inschrijven!

 

 

 

 

 

4 reacties op “Kim van Kooten en Noëlle Smit over Prinsesje Pomtidom (met winnaars)

  1. Lucienne zegt:

    Ik zou dit boek dolgraag winnen. Niet alleen omdat ik na dit interview reuze benieuwd ben naar Pom, maar ook omdat wij zelf een reuze eigenwijs meisje hebben rondlopen die dit verhaal vast ook erg leuk (en herkenbaar?) zal vinden.

  2. Nancy zegt:

    Ik gun dit leuke boek m’n Kids uit mijn klas omdat ze zo houden van luisteren naar mooie, leuke, grappige, spannende en gekke verhalen.
    Ook mijn dochter van net 5 gun ik dit boek! Elke dag en elke avond lezen we samen boeken en ze geniet er elke keer volop van! Ze ‘leest’ mama ook al voor! 😍
    Dus ik ga duimen voor dit fantastisch leuke boek!! 🍀
    Groetjes Nancy

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *