Auteur: Dolf Verroen
Illustrator: Charlotte Dematons
Uitgeverij: Leopold
Niemand ziet het (10+) van Dolf Verroen is geschreven in de sfeer van Oorlog en vriendschap, zijn beeldschone kinderboekenweekgeschenk uit 2016. Het zou haast als een vervolg gelezen kunnen worden: ‘Het was twee jaar na de oorlog en alles begon een beetje normaal te worden.’ Hoofdpersoon is Victor, die in de allereerste zin van het boek zegt: ‘Natuurlijk wist ik dat ik homo was, maar ik durfde er met niemand over te praten.’
In een interview vertelde Dolf Verroen me eens: ‘Pas kort geleden drong het tot me door dat ik ben opgegroeid in een wereld waarin ik me als homojongen een totale buitenstaander voelde. Ik heb jarenlang het gevoel gehad dat ik eigenlijk niet mocht bestaan. Niemand wist wie ik werkelijk was. Dat is heel eng eigenlijk.’ Niemand ziet het is misschien wel Verroens meest intieme werk tot nu toe. Maar ook zonder de voorkennis uit ons gesprek voel je aan alles dat het verhaal is geschreven door iemand die de gevoelens van Victor heeft doorleefd. Verroen is er een meester in om lezers, ontdaan van poespas een goudeerlijke blik te geven in de ziel van zijn hoofdpersonage.
De ouders van Victor willen dat hij zijn best doet om naar het gymnasium te gaan. ‘De eerste geleerde in de familie leek me wel wat. Maar ik was homo. Wat moet je dan?’ Anekdotisch vertelt Verroen wat Victor moet, wat hij ontdekt, hoe hij omgaat met zijn geheim. Het boek staat vol van glasheldere observaties en vragen die maken dat het verhaal loskomt van het papier. ‘Ik had het met de meisjes leuker gevonden dan met de jongens. Bij de meisjes voelde ik me op mijn gemak, bij de jongens niet. Ik snapte er niets van. Wat ik een soort meisje?’ De vaststellingen zijn nuchter en ontroerend tegelijk. Zo vertelt hij over worstelen met een vriendje, over een verliefde glimlach van een oom, een zoen van een meisje, maar over een vriendinnetje dat ziek wordt en overlijdt.
De mooiste scène is misschien wel die waarin Victor buiten zichzelf tegen zijn ouders schreeuwt: ‘Maar ik hou niet van meisjes. Ik ben homo.’ De stilte die volgt is niet te beschrijven. ‘Een schrijver moet authentiek zijn’ zegt Verroen. Aan die eis voldoet hij zelf. En dus overwint hoop in het ontroerende slot, maar wordt het niet te zoet. Die laatste stap zet de schrijver niet. Terecht, dat had niet gepast in zijn verhaal.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
De breekbare, hartroerende portretten in zwart-wit van Victor zijn getekend door Charlotte Dematons en passen naadloos in deze schitterend verzorgde uitgave.
BEN JIJ AL LID VAN BOEKWIJZER?
Hier ontdek je wat het Boekwijzer Lidmaatschap inhoudt en kun je je meteen inschrijven!
