Het huisje zonder heks

Op een open plek in het bos stond een huisje. Op een dag slofte het heel oude heksje dat er woonde de deur uit. Ze was zo oud dat zelfs haar rimpels rimpels hadden en ze keerde niet meer terug . Het huisje bleef alleen achter. Na een lente, zomer en herfst heeft het huisje er genoeg van: ‘Als er niemand in mijn woont, stort ik nog in’, denkt ze. Krakend en piepend komt ze omhoog en gaat op pad. Op zoek naar een heks om mee te wonen. Ze zoekt in alle windrichtingen, maar als de winter in stilte om haar heen valt, heeft ze nog steeds geen heksje gevonden. Zo leeg had ze zich nog nooit gevoeld. En net als ze de moed op wilt geven, ziet ze door de bomen van het bos en klein, dansend lichtje dat langzaam dichterbij komt…
Sophie Pluim schittert met haar eerste eigen prentenboek. De tekeningen zijn dromerig magisch en vol van diepte, emotie en leven. Er is ook steeds meer op te ontdekken dan in het geschrevene. Zo ontroert het me dat het oude eerste heksje in een boompje verandert waar het nieuwe heksje op de laatste bladzijde een ster in heeft gehangen. Echt een ontzetten lief, mooi, fijn en knap bedacht prentenboek.