Monsterboek

Toen Alice Hoogstad nog een klein meisje was, tekende ze de weg naar school met haar krijtjes elke dag helemaal vol. Als de muren ‘s morgens weer schoon waren, dacht ze: Joepie, ik mag weer. Totdat ze op een dag uit school gesleurd werd en met een klein bezempje de hele dijk schoon moest boenen. De meester zei er ook nog bij dat hij haar ouders weleens zou waarschuwen. Gelukkig vonden die het helemaal niks erg. Deze herinnering gebruikte Alice voor Monsterboek, het geweldige tekstloze prentenboek dat dit jaar het Gouden Penseel won.
Een klein meisje gaat met haar krijtjes op weg door een uit zwart-witlijnen opgebouwde stad (waarin heel veel te zien is). Ze wordt gevolgd door een hondje, poesje, twee andere vrolijke kindjes én de monstertjes die ze zelf getekend heeft. Als ook de huizen en bewoners kleur krijgen, moeten het meisje, de monsters en hun vriendjes de stad helemaal schoonboenen. Zouden ze zich daarna echt in kunnen houden?