Opa en de walnoot

Er spreekt zoveel liefde uit dit mooie verhaal vol wijsheid, warmte, nostalgie en melancholie.
Als Emilia op een frisse ochtend wakker wordt, ligt er een noot op haar nachtkastje. Haar opa vertelt haar de familiegeschiedenis die daarbij hoort. Hoe hij zijn land als klein jongetje verliet met zijn ouders en alleen een noot meenam. Hoe daar de boom uit groeide die in hun tuin staat. Emilia is nu oud genoeg voor haar eigen noot en opa laat haar zien wat er nodig is die te laten groeien. Al aan het begin van het verhaal wordt helder dat opa erg oud is. Hij beweegt langzaam, alsof zijn batterijen het bijna niet meer doen. Terwijl de tijd voorbijgaat, wordt opa steeds meer moe. Tot Emilia afscheid van hem moet nemen. Hoewel dat intens verdrietig is, is het verhaal ook zo hoopvol. Want met een brok in je keel lees je verder hoe je Emilia haar opa bij zich draagt en hoe hij altijd bij haar zal blijven.
De tekeningen van Felicita Sala in zachte, aardse kleuren omhullen het verhaal als een zachte deken. Opa en de walnoot is een diep ontroerend boek dat heel fijn is voor kinderen die te maken krijgen met verlies, maar van evenveel waarde is voor alle andere lezers.