Victorine

Victorine is een schitterend, belangrijk, ontroerend boek over een kwetsbaar, dapper, veerkrachtig meisje. Zo’n boek waarvan ik hoop (wil!) dat het in elk huis en in elke school wordt voorgelezen. En vaak ook.
Het begint met sissen achter haar rug en stiekem wijzen en wordt steeds verdrietiger, de pesterijen én de wijze waarop Victorine naar zichzelf kijkt. ‘Wat ik allemaal niet kan, wisten de kinderen van mijn klas eerder dan ikzelf.’ Tot ze zelfs gelooft dat haar meedogenloze klasgenoten gelijk hebben: ‘Wat onhandig, dat ik zo ben.’ Jet van Overeem brengt bijzonder dichtbij wat pesten kan doen met je zelfbeeld. De vragen en antwoorden brengen de pijn nog dichterbij: ‘Vind jij het gemeen dat de kinderen mijn sandalen afpakten? (…) Ik eerst wel, maar later begon ik te denken: het zijn ook wel rare schoenen. Dat ik die nou juist heb …’
De gevoelige manier waarop Annemarie van Haeringen het verhaal verbeeldt is meesterlijk. Er ligt zoveel emotie in de lichaamshoudingen. De schitterende kleuren en composities zijn vol gevoel en de details zeggen veel, zoals de manier waarop de meester en juf doorzichtig zijn, blind voor wat zich op het schoolplein genadeloos ontspint. Hoe meer Victorine terug gaat naar wie zij is, hoe meer zij opveert en haar vertrouwen hervindt. Tot ze weer ziet dat het de bedoeling is dat zij – Victorine – is wie is. En dat is een gevoel dat ik ieder kind gun.

Hier vind je een bijzondere lesbrief bij het boek: http://www.hooglandvanklaveren.nl/sites/default/files/lesbrief_victorine.pdf